Θέλετε να μάθετε σημαντικές πληροφορίες για το αυχενικό σύνδρομο και τρόπους αντιμετώπισης; Σας έχουμε καλυμμένους!
Όσα άτομα υποφέρουν από πόνο στον αυχένα νιώθουν έντονη απόγνωση. Όταν ο πόνος είναι στο ζενίθ τα άτομα αυτά νιώθουν σωματικούς πόνους στην κεφαλή, αυχενική ακαμψία, πόνο που αντανακλάται στην περιοχή των χεριών, δυσκολία σε καθιστή θέση. Η έντονη ανησυχία που αισθάνονται αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να καταλήξει σε συνεχόμενη βαθιά μελαγχολία. Πώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε; Ποιες είναι οι παρεμβατικές διαδικασίες και πόσο τα προληπτικά μέτρα μπορούν να ωφελήσουν; Ακολούθως θα ενημερωθείτε και θα απαντηθούν όλες σας οι ερωτήσεις.
Οι πάσχοντες οφείλουν να αντιληφθούν ότι η συχνότερη αιτία του αυχενικού συνδρόμου είναι η λάθος στάση που υιοθετούμε μέσα στην ημέρα, για παράδειγμα:
- όταν εργαζόμαστε στο κομπιούτερ σε λάθος ύψος
- παρακολουθώντας τηλεόραση σε ξαπλωτή θέση
- το κράτημα του κινητού με το πάνω μέρος του κορμιού και όχι με το σωστό τρόπο
- η μεταφορά μεγάλου βάρους σακιδίου μόνο από τη μία πλευρά του σώματος
- τα ψηλά παπούτσια που διαφοροποιούν την κινητική ενέργεια της ραχοκοκκαλιάς
- αλλά πρωτίστως η υιοθέτηση πολλών προσκέφαλων κατά τη διάρκεια της ανάπαυσης
Ο σβέρκος στηρίζει το κρανίο και την κινητικότητα του – μία ιδιαίτερα απαιτητική δραστηριότητα, αν αναλογιστείτε ότι το κρανίο έχει βάρος 6 με 8 κιλά. Ακόμη, εμπεριέχει εγκεφαλικές απολήξεις που καταλήγουν σε όλες τις περιοχές του οργανισμού, σαν ένας κοίλος αγωγός με νηματοειδείς ιστούς. Αν σκεφτείτε το χρόνο που δαπανάτε για τη μεταφορά σας με το αυτοκίνητο, τη δουλειά από το κομπιούτερ και το χρόνο θέασης στον τηλεοπτικό δέκτη, δε θα παραξενευτείτε για ποιο λόγο είναι χρήσιμο να κάνετε λίγο μασάζ ώστε να προσφέρετε στο σβέρκο σας την κάλυψη της ανάγκης του να ανταποκρίνεται στο έργο του με ευκολία.
Η αυχενική στένωση είναι η στένωση του αυχενικού σωλήνα στην περιοχή του αυχένα και στην ευρεία ζώνη. Σε πρώτο στάδιο, μία πένσα ασκεί πίεση στον αυχένα σας και με την πάροδο του χρόνου το μούδιασμα εξελίσσεται σε ωδίνη (αυχενικό σύνδρομο). Έπειτα παρουσιάζεται κεφαλαλγία, απώλεια της αίσθησης και τακτική ζάλη. Η ευρεία έννοια “διαταραχή” υιοθετείται για να παρουσιάσει ένα παθολογικό φαινόμενο που σχετίζεται με μία συγκεκριμένη ζώνη του οργανισμού αλλά εκπορεύεται από άλλο λόγο. Επομένως, η έννοια αυχεναλγία αφορά τα μουδιάσματα και το αυχενικό άλγος.
Η ορθή έννοια, επομένως, θα ήταν “αυχεναλγίες” εφόσον αφορά ποικίλες δυσλειτουργίες που η προέλευσή τους προκύπτει από τις διαταραχές της ανώτατης περιοχής της ραχοκοκκαλιάς.
Κάθε δυσφορία ή σύνολο δυσλειτουργιών που προέρχεται από διαταραχή των ραχοκοκκάλων του σβέρκου, των χόνδρων ανάμεσα από τους σπονδύλους, του τρόπου σύνδεσης των σπονδύλων, τενόντων ή νεύρων μπορεί να ονομαστεί “αυχεναλγία”. Ενδέχεται να παρουσιαστεί σε όλες τις ηλικιακές ομάδες αλλά κυρίως μετά του πέρας του 26ου-30ου χρόνου.
Από τη δυσλειτουργία των ραχοκοκκάλων του σβέρκου ενδέχεται να ασκηθεί πίεση ή ερεθισμός των τενόντων. Επομένως, το άλγος στην αυχενική ζώνη ενδέχεται να αντανακλάται στη ράχη (μεταξύ των οστών των ώμων), στους νώμους, στα άνω άκρα, ακόμη και στις καταλήξεις των άνω άκρων. Επιπλέον, το άλγος μπορεί να συνυπάρχει με σωματική δυσκαμψία, αισθητηριακές δυσλειτουργίες (μυρμήγκιασμα, αίσθηση τρυπήματος, αίσθηση ζέστης) και περιορισμένη ενεργητικότητα. Πολλές φορές γίνεται λόγος και για ζάλη, αίσθηση ότι όλα γύρω μας περιστρέφονται, κεφαλαλγία, ακόμα και έλλειψη καθαρής όρασης.
Αυχενικό Σύνδρομο – Δεδομένα
Η αυχεναλγία παιδεύει σε μεγαλύτερο βαθμό τα άτομα που εργάζονται σε γραφείο καθήμενοι, και ειδικότερα όσα παραμένουν σε καθιστή θέση, όσα είναι αδρανείς για μεγάλο χρονικό διάστημα (για παράδειγμα μπροστά από έναν υπολογιστή) και όσα δεν αθλούνται. Ενδέχεται ότι 7 στα 10 άτομα εν καιρώ θα παρουσιάσει αυχεναλγία, καθώς και ένα στα έξι άτομα αισθάνεται άλγος στο σβέρκο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η αυχεναλγία είναι απαραίτητο να αντιμετωπίζεται, εφόσον ενδέχεται να επιδεινωθεί.
Ποιες είναι οι παθολογικές ενδείξεις του;
Οι συνήθεις παθολογικές ενδείξεις στη ζώνη του σβέρκου είναι το άλγος και η ακαμψία, που ενδέχεται να εξαπλώνονται στην πίσω και πλαϊνή πλευρά του σβέρκου, στην έκταση του νώμου ή και στο πάνω τμήμα της πλάτης. Ενδεχομένως, να συνυπάρχουν περιστασιακά και με κεφαλαλγίες.
Μία ακόμη κατηγορία αυχεναλγίας είναι το άλγος που αρχίζει από το πάνω μέρος της ράχης και εξαπλώνεται στο πάνω ακραίο μέλος του σώματος, στο μπράτσο, στον πήχη και στα κινητά μέρη που καταλήγουν στα άνω άκρα. Συχνότερα, παρατηρείται απώλεια της αίσθησης και μεταβολή της ικανότητας της αντίληψης μέσω των αισθήσεων ή και ακαμψία στο πάνω μέλος. Σε εξέχουσες – αισίως- περιστάσεις ενδέχεται να εμφανιστούν νευρολογικής φύσεως σύνδρομα τόσο στα πάνω όσο και στα κάτω μέλη του σώματος, λόγω δυσλειτουργίας στο αυχένιο τμήμα της σωληνοειδής δέσμης νευρικών κυττάρων που προεξέχει από τον εγκέφαλο και εκτείνεται μέσα στην σπονδυλική στήλη (πάθηση του νωτιαίου μυελού που ανήκει στον αυχένα).
Οι πιο συνήθεις κατηγορίες της αυχεναλγίας ενδέχεται να έχουν ως αποτέλεσμα μεγάλης διάρκειας κούραση, σωματική και ψυχική, δυσχέρεια στις δράσεις της καθημερινής ζωής και αισθητή μειωμένη απόδοση στη δουλειά. Εφόσον υπάρχουν και νευρολογικές δυσλειτουργίες κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, τότε υπάρχει φόβος ακόμα και για πάγια ανεπάρκεια (από αμυδρή δυσκαμψία έως και απόλυτη παραλυσία).
Ποιοι είναι οι λόγοι προέλευσης της αυχεναλγίας;
Πολλές φορές, ελαφριοί τύποι της αυχεναλγίας, όπως είναι το άλγος στο σβέρκο, προέρχονται από συνηθισμένα αίτια, όπως η καταπόνηση των ιστών του σβέρκου στην εργασία ή και η θλάση του σημείου σύνδεσης των αντίστοιχων τμημάτων του σβέρκου μετά από μικροτραυματισμό (για παράδειγμα μετά από γυμναστική ή έπειτα από κάποιο αυτοκινητιστικό συμβάν).
Πιο βαριές κατηγορίες αυχεναλγίας προέρχονται κατά το πλείστον από μακροχρόνια κυτταρική αλλοίωση της αυχένιας ραχοκοκκαλιάς, η οποία φανερώνεται σαν δισκοκήλη (ρήξη μεσοσπονδύλιου δίσκου που εκδηλώνεται με έντονο πόνο) σε μικρότερες ηλικιακές ομάδες ή και σε μεγαλύτερες σαν σπονδυλοαρθρίτιδα.
Ενδέχεται το αίτιο του άλγους να διαφέρει εντελώς, για παράδειγμα λόγω δυσλειτουργίας στο σημείο σύνδεσης των οστών του νώμου, ανάκλαση του άλγους λόγω διαταραχής στην περιοχή μεταξύ τραχήλου και κοιλίας (δυσλειτουργίες που αναφέρονται είτε στον πνεύμονα είτε στην καρδιά) ή και εξωτερίκευση διαταραχών όπως η κεφαλαλγία και οι διαταραχές του εσωτερικού τμήματος του αυτιού.
Ποιοι είναι οι ιατρικοί έλεγχοι που απαιτούνται για την εξερεύνηση των αιτιών της αυχεναλγίας;
Ο θεράπων ιατρός είναι εκείνος που θα σας υποδείξει ότι υποφέρετε από αυχεναλγία από τη λεπτομερή καταγραφή των συμπτωμάτων της διαταραχής για ένα εύλογο χρονικό διάστημα που έχει παρέλθει και από την απεικόνιση του κλινικού προφίλ σας, χωρίς να είναι αναγκαία η πραγματοποίηση επιπλέον ιατρικών ελέγχων. Παρ’ όλα αυτά, για να εξακριβωθεί το απόλυτο αίτιο και μέγεθος της διαταραχής ενδέχεται να απαιτηθούν επιπρόσθετα τεστ όπως σύνηθες ακτινογράφημα ή για απόλυτη βεβαιότητα ακτινολογική μέθοδος απεικόνισης του αυχένιου τμήματος της σωληνοειδής δέσμης νευρικών κυττάρων που προεξέχει από τον εγκέφαλο και εκτείνεται μέσα στην σπονδυλική στήλη, μυογράφημα ή ακόμη και δισδιάστατη απεικόνιση των κόκκαλων.
Ποιοι είναι οι τρόποι αντιμετώπισης της αυχεναλγίας;
Ο τρόπος επίλυσης κάθε κατηγορίας αυχεναλγίας έχει πάντα άμεση σύνδεση με το πραγματικό αίτιο. Συνηθισμένες κατηγορίες όπως αυτές που προέρχονται από κούραση των μυών ή κάκωση των μυών και θλάση βελτιώνονται με συνηθισμένη θεραπευτική αγωγή (παυσίπονα ή και καταπραϋντικά) μέσα σε μερικές ημέρες ή εβδομάδες.
Αξιοσημείωτο είναι ότι σε αυτές τις κατηγορίες προτείνεται να περιορίζεται η έλλειψη δραστηριοποίησης του σβέρκου με περιλαίμιο του αυχένα και να ενισχύεται η απόλυτη ενεργοποίηση, καθώς υπάρχουν ευρήματα ότι αυτό συμβάλλει στη γρηγορότερη αποθεραπεία.
Η προσέγγιση των κατηγοριών της αυχεναλγίας που προέρχονται από μακροχρόνια κυτταρική αλλοίωση της αυχένιας ραχοκοκκαλιάς απαιτεί περισσότερο χρόνο. Στηρίζεται κατά βάση στη μέθοδο θεραπείας με φάρμακα και στη φυσιοθεραπεία, η οποία έχει στόχο τόσο την αντιμετώπιση του μυοκλώνου που εκδηλώνεται ταυτόχρονα και στη δραστηριοποίηση όλων των συνδεδεμένων τμημάτων του αυχένιου τμήματος της ραχοκοκαλιάς, όσο και στην ενίσχυση του συνόλου των μυών του σβέρκου και στην καλυτέρευση της στάσης της αυχένιας ραχοκοκαλιάς.
Προσήκει απαραιτήτως να μην υιοθετούνται απότομες ενέργειες και άλλες σφοδρές τακτικές τρόπων αντιμετώπισης, καθώς αυτό ενδέχεται να επιφέρει μη θετική έκβαση. Είναι ιδιαζόντως απαραίτητο να έχουμε γνώση ότι η συστηματική φλεγμονώδης πάθηση είναι μία χρονίζουσα νόσος, που εμφανίζεται με κρίσεις και αποδρομές και επομένως συχνά ενδέχεται να παρουσιαστούν υποτροπιάσεις έπειτα από περίοδο ίασης ή βελτίωσης.
Σε -σπάνιες- εκδηλώσεις όπου η πάθηση προέρχεται από δυσλειτουργία τένοντα λόγω πίεσης από δισκοπάθεια, την αντιμετώπιση προσφέρει η εγχειρητική μέθοδος (τομή κήλης μεσοσπονδύλιου δίσκου για αποφόρτιση του τένοντα). Στη συνθήκη αυτή η απαλλαγή από τις παθολογικές ενοχλήσεις είναι γρήγορη και πάγια. Όταν συνυπάρχει και άσκηση πίεσης του ραχιαίου μυός (οστεοχόνδρωση), η εγχειρητική μέθοδος πρέπει κατά το πλείστον να γίνει άμεσα.
Ανακεφαλαιώνοντας, μελέτες επισήμαναν ότι οι θεραπευτικές χειρομαλάξεις στο σβέρκο είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την αποφυγή διαταραχών και την αποκατάσταση της υγείας για κάθε διαταραχή που σας παιδεύει, μέσω της καλύτερης ροής του αίματος, της έκκρισης πολυπεπτιδίων με αναλγητική και αγχολυτική δράση και της μεγαλύτερης κυκλοφορίας της λύμφης.
Οι μελέτες επιπροσθέτως επιδείκνυαν ότι οι θεραπευτικές χειρομαλάξεις καταστέλλουν την παραγωγή των στεροειδών ορμονών που εκκρίνονται από τον φλοιό των επινεφριδίων και επιδρούν στη ρύθμιση της γλυκόζης, των πρωτεϊνών και των λιπιδίων ενισχύοντας την αποφόρτιση των μυϊκών ινών και επιφέροντας αύξηση στην ευρύτητα του συνόλου των διαδοχικών φάσεων όλων των σημείων ένωσης των συνδεδεμένων τμημάτων.
Παρόλο που οι χειρομαλάξεις δε συμβάλλουν στην παραγωγή μεγαλύτερης μυϊκής υπερτροφίας, μολαταύτα προκαλούν αύξηση των συσπάσεων των μυών. Οι θεραπευτικές χειρομαλάξεις ακόμη συμβάλλουν στη βελτίωση της ικανότητας μας να “επιδιορθώνουμε” τον τρόπο που στεκόμαστε ή καθόμαστε και προπάντων ελαττώνουν το χρονικό διάστημα που απαιτείται για την πλήρη αποκατάσταση της υγείας μετά από πρόκληση τραύματος παραγόμενο από ακαμψία των μυών αναφορικά με τους αθλούμενους.
